امروز شنبه ٧تیرماە ١٣٩٩ سالگرد فاجعه‌ی قرن ۲۰ یعنی بمباران شیمیایی شهری کوچک و محروم و مظلوم، شهر تاول‌زده‌ی «سردشت» است.
این شهر، ۳۳ سال پیش همانند این روزهای کرونایی، با هجوم سلاح‌های مرگبار کشتار جمعی رژیمی خونخوار و دیکتاتور، یعنی رژیم بعث عراق به خاک و خون کشیده شد و ریه‌ها و شُش‌های هزاران زن و مرد این شهر به میکروب‌های شیمیایی و گازهای خردل آلوده شد و هنوز هم صدای خشخش ریه‌های آنان را کسی جز مردم این شهر نمی‌شنود.
این روزها، که شیوع ویروس کرونا، سر و صدایی در عالم به‌پا کرده و لحظه به لحظه، اخبار آن در رسانه‌های جهان با دقّتی بسیار منتشر می‌شود، دقیقاً شهر سردشت، ۳۳ سال پیش اجباراً میزبانِ مهمانی ناخوانده از همین نوع بود، که شباهتی عجیب به این ویروس داشت.
چون هر دو این‌ها، همانند دیکتاتورهای هر عصر و زمانی، پیش از هر چیزی توان و فرصت نفس کشیدن را از مردم می‌گیرند.
بمب‌های شیمیایی فروریخته بر سر مردم سردشت، در عرض کمتر از یک ساعت، هزاران زن و مرد و پیر و جوان را از ادامه‌ی زندگی محروم کرد. آنانی‌که درجا شهید شدند، برای همیشه در آن دنیا به میهمانی خدا رفتند، اما آنانی که مجروح گشتند، پس از سال‌ها تحمل درد و رنج ناشی از زخم‌های تاول زده و سینه‌های سوخته و شش‌های از کار افتاده، در غربتی غیرقابل وصف، کوچ به سرای ابدی را لحظه‌شماری می‌کنند و هر سال عدّه‌ای از این هزاران مجروح در گمنامی و بی‌پناهی خویش، چشم از این جهان فرو می‌بندند.
اما امسال کرونا ویروس، این فرزند خلف گازهای خردل و بمب‌های شیمیایی، که صحنه‌های دلخراش تخریب ریه و شش‌های مردم سردشت را برای آنان تداعی می‌کند، فریاد برآورده‌است که بدون تبعیض، تمامی سرزمین‌های سازندگان این سلاح‌های کشتار جمعی و توطئه‌گران پیدا و ناپیدای منطقه‌ای این فاجعه را مجازات می‌کنم تا تمام عالم بداند که ۳۳ سال پیش چه بر سر مردم مظلوم سردشت آمد و در این ۳۳ سال، آنان چه رنجی کشیده‌اند!؟
قطعاً مردم سردشت که به مهربانی، خونگرمی و نوع‌دوستی شهرتی تام و تمام دارند، از مرگ و بیماری هیچ‌کسی (با هر دین و نژاد و زبان و رنگی) خوشحال نیستند و نخواهندبود. زیرا اطمینان دارند که در این دنیا، وجدان‌های بیدار و در آن دنیا، آفریدگار دادار، فریاد این مظلومان را خواهند شنید و حتماً ظالمان ددمنش و خونخوار به سزای اعمال‌شان خواهند رسید.
سخن مردم سردشت در این ۳۳ سال چیزی جز این نبود که همانگونه که این روزها اخبار مربوط به مبتلایان به ویروس کرونا مورد توجه رسانه‌ها قرار می‌گیرد و آموزش‌های لازم برای پیشگیری و امکانات ضروری برای مداوای آنان تهیه تدارک دیده می‌شود، فریاد می‌زدیم که ما را دریابید و صورت‌های تاول‌زده‌ی ما را ببینید. هرچند صدای خشخش شش‌ها و روند تدریجی تخریب ریه‌هایمان را نمی‌بینید
این روزها مردم سردشت، با حضور اجباری و نامبارک کرونا ویروس، تقریباً آسوده خاطر هستند که هیچ کسی از آنان نمی‌خواهد در گرمای سوزان و خطرناک تیرماه، در مکان‌ها و زمان‌هایی تعیین‌شده تجمع کنند و به وعده‌ها و شعارهای تکراری گوش دهند و ...
مردم سردشت، چون قبلاً با خطرات و آسیب‌های ناشی از گازهای شیمیایی، آشنا شده و آن را تجربه کرده بودند، به احترام خون شهیدان‌شان و برای حفظ سلامت مجروحان باقی مانده از این فاجعه‌ی ننگین، در منزل می‌مانند و با رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی و استفاده از ماسک، و عدم حضور در هر نوع تجمعی، نمی‌خواهند شاهد تکرار لحظه‌ها و ساعات خونبار هفتم تیر ۱۳۶۶ باشند.
ضمن گرامی‌داشت یاد و خاطره‌ی این روز فراموش‌نشدنی، برای شهیدان این واقعه‌ی شوم و هولناک، آرامش در جوار رحمت الهی، برای مصدومین و جانبازان، شفا و برای بازماندگان آنان، صبوری و مأجوری را تمنا دارم.
نظرات